Utíkám černou nocí a jediné, co si přeji, je bejt už konečně doma, v bezpečí. Už nějakou dobu mám pocit, že mě někdo sleduje, když se však otočím, nikdo za mnou není. Jsem snad paranoidní nebo co? Ptám se sama sebe. Neměla jsem toho jointa vůbec kouřit. Už jsem si na to skoro odvykla. Teď se mi zvedá žaludek a mám pocit, že každou chvíli budu muset zvracet. Určitě z toho mám halucinace. Začíná se zvedat vítr a na zem padají první velké dešťové kapky. No, skvělý, ještě začne pršet. Budu vypadat jak zmoklá slepice. Pomyslím si a přidám do kroku. Trochu mě bolí hlava, ale všechno mi najednou přijde hrozně k smíchu. Dokonce i když zakopnu, spadnu a odřu si obě kolena, protože na oslavu kamarádčinejch narozenin jsem si vzala minisukni. Sedím na zemi, všude kolem mě už tečou proudy vody a já jsem celá vysmátá. Teď už mi nevadí, že jsem mokrá a špinavá, jako před chvílí. Mé nálady se hrozně rychle mění, zatracená marjánka. Taková pěkná kytička a co udělá s člověkem. Hrabu se na nohy, nejde mi to, nemám sílu postavit se, a tak si narazím ještě loket. Mám z toho druhý Vánoce a snad bych se tam plácala celou noc, kdybych nezaslechla známý hlas. "Proboha, co tady děláš?" Zvednu hlavu a uvidím člověka, kterého tolik miluji. "Jé, tys mě přišel zachránit?" zubím se na svého kluka a natahuju k němu ruce, aby mi pomohl vstát. "Ty ale vypadáš!" zhrozí se. "Nemůžu za to, že prší." zatvářím se dotčeně. "Kolikrát jsi mi slibovala, že s tím hulením přestaneš? Pak chceš, abych ti věřil." Popadne mě za ruce a zprudka zvedne ze země. To ale neměl dělat, protože můj žaludek udělá jeden kotrmelec, druhý a obsah žaludku se dere na povrch. Sotva, že stačím doběhnout za nejbližší keř a tam hodím hroznou šavli. Když se celá ještě zelená vrátím ke svému miláčkovi, sedí na lavičce a zamyšleně na mě hledí. "Co je?" zeptám se podrážděně, protože ten pohled mi je nepříjemný. Moje nálada klesla jako rtuť na teploměru. "Stojí ti to za to? Vidíš, jak ti je potom blbě." "Ale nejprve mi je skvěle." odseknu, hlavu nepříjemně jasnou a mozek vyždímaný jako špinavou houbu na tabuli. Nějak se začínám motat, a tak se musím chytit stromu, abych neupadla. Pak mi to dojde a já vyletím: "Ty jsi to udělal naschvál!" Posměšně na mě hledí. "Aby ses trochu probrala." "Ty!!" Chci se na něho vrhnout, udělám krok, nohy se mi nepochopitelně zapletou do sebe a já bych sebou znovu plácla na zem, kdyby duchaplně nepřiskočil a nezachytil mě. Najednou se z ničeho nic rozbulim jak malá holka. Ty moje nemožný změny nálad! Nadávám si, ale nemůžu to zastavit, slzy se mi hrnou do očí a já je rozmazávám po tvářích. "Chestere promiň, já už s tím přestanu." Rukou mi utírá slané potůčky a vážně se mi dívá do tváře. "Ale já už ti nemůžu věřit, protože ty jenom slibuješ, ale jakmile ti někdo nabídne jointa, jsi v tom na novo. Dovede mě k sobě domů a uvaří mi silný kafe. "Vypij to, udělá se ti líp." Přehodí přese mě deku, protože mi začíná být fakt zima. Usrkávám horkou kávu a nejradši bych se neviděla. Pozoruji Chestera, toho úžasnýho kluka, se kterým jsem se seznámila náhodou na koncertu Linkin Park, když jsem mu doslova vletěla do náruče. Oba jsme spěchali, já do hlediště, on na pódium a jednoduše jsme se srazili. Začali jsme se hrozně jeden druhýmu omlouvat, až nám to přišlo k smíchu. Byla jsem z toho pěkně vyklepaná, že jsem se setkala s mým idolem a oblíbeným zpěvákem osobně. U něj to byla láska na první pohled a u mě se to přeměnilo z platonické lásky na opravdovou. Později jsem se seznámila i s ostatními kluky ze skupiny. Byli to skvělí, milí kluci a rozuměla jsem si s nimi stejně dobře, jako s Chazem. Skřípat to mezi námi začalo, až když se dozvěděl, že kouřím marihuanu. Kvůli němu jsem se snažila s tím přestat a dokonce se mi to i jeden čas dařilo, ale pak Linkini odjeli na další turné a já do toho znovu spadla. Stejně se Chesterovi divím, že se se mnou ještě nerozešel. Vlastně na to nechci vůbec myslet, protože nevím, co bych dělala, kdybych ho ztratila. Jenže já ho už pomalu ztrácím! A můžu si za to sama! Dopiju kafe a chystám se k odchodu. Sice se ještě trochu motám, ale myslím, že domů dojdu. "Můžeš klidně přespat tady." řekne Chaz, když vidí, že se zvedám. Zavrtím hlavou: "To nejde." řeknu tiše. "Nebylo by to přece poprvé." řekne. Podívám se něj. "Sám víš, že to bylo za úplně jiných situací." "Jo, to je fakt. Nikdy předtím jsi nebyla sjetá." "Prosím tě, nevysmívej se mi." zašeptám. "Promiň, to jsem přehnal." omlouvá se: "Ale pochop, že mi na tobě záleží a nemíním se dívat, jak si vědomě ubližuješ." Po tvářích mi zase začnou téct slané potůčky. "Máš mě vůbec po tom všem ještě trochu rád?" zeptám se ho. Obejme mě kolem pasu. "Blázínku, jak tě tohle vůbec může napadnout. To víš, že tě mám rád. Mám tě moc rád. A proto nechci, aby ses takhle ničila." Skloní se ke mně a slíbává mi slzy. Ucítím jeho teplé, suché rty na mých tvářích a projede mnou jako nůž vlna vzrušení. "Zůstaň tady. Dáme si spolu horkou sprchu." šeptá mi mezi polibky. Nechávám se pomalu svlékat a pomáhám mu s jeho oblečením. Pak mě vezme do náruče a odnáší do koupelny. Nechávám své tělo rozmazlovat od teplých proudů vody a Chesterových doteků, mám pocit, že se vznáším někde v sedmém nebi a ta sprcha, kterou si společně dáme, je jen horká předehra k noci, která v Chesterově ložnici hraje všemi barvami a je cítit výbuchy elektřiny.
Komentáře
Přehled komentářů
Zatím nebyl vložen žádný komentář